Palestina is de rode lijn
Begin mei was ik in Dublin. Geheel toevallig was ik daar op vakantie, net toen hun universiteit door studenten werd bezet. Ik liep daar mee met de demonstratie, sprak en ondersteunde de actievoerende studenten en voerde gesprekken met voorbijgangers. Ondertussen begonnen ook de bezettingen in Nederland, die ik helaas van een afstand via livestreams en digitaal contact met vrienden thuis moest volgen. Maar ik zag daardoor wel het enorme contrast tussen de reacties van een land dat lang gebukt is gegaan onder het kolonialisme, en een land dat daar zelf een grote rol in speelde, en nog steeds speelt.
Ierland is een land dat lang is gekoloniseerd door Groot-Brittannië, en deels nog gekoloniseerd is. Het land leed hier zwaar onder. De genocide van 1848, waarbij Londen bewust eten wegstuurde of vernietigde wat aan de Ieren toebehoorde, laat nog steeds zijn sporen na. Ierland is het enige land ter wereld dat vandaag de dag minder inwoners heeft dan in 1848. Alleen door een gewelddadige opstand wist het zich van het Britse juk te bevrijden. Dit staat nog vers in het geheugen van de Ieren gegrift. Nergens in Europa is er een grotere steun voor het Palestijnse volk, en vrijwel alle willekeurige voorbijgangers die mij vroegen waar het protest voor was, waren het met de studenten eens nadat ik de eisen van de studenten uitlegde. De politie werd niet op de studenten afgestuurd, en er waren geen aanvallen van extreemrechtse knokploegen. Al na drie vreedzame overnachtingen willigde de universiteit bijna alle eisen in, en na slechts vijf dagen braken de studenten vrijwillig hun tentenkamp op.
Zet daar de reactie van Nederland tegenover. Het buitensporige politiegeweld dat Nederland inzet tegen vreedzame demonstranten laat glashelder zien dat Palestina de rode lijn is waar niet aan getornd mag worden als onderdeel van het dekoloniale verzet. Het koloniale project Israël en de honderdjarige onderdrukking van de Palestijnen is hetgeen waar de geloofwaardigheid van het hele Westen op rust. Als na Zuid-Afrika, Algerije en Rhodesië ook Israël ter discussie wordt gesteld en zal vallen, dan leidt dit tot het ter discussie stellen van het gehele Westerse imperialistische project. De laatste geloofwaardigheid van het idee dat het Westen een baken van democratie en mensenrechten zou zijn, zal als de façade die het is aan diggelen vallen, en opkomende landen in het globale zuiden zullen hun rechtvaardige plek in de nieuwe wereldorde kunnen opeisen. Het Westen kan dat niet laten gebeuren, en dus zal het alle mogelijke vormen van staatsrepressie inzetten om het Israël-project overeind te houden.
Aan ons is het de taak om dat valse masker eraf te trekken. Net als dat de taak was van onze medestanders in de generaties voor ons. Bij de demonstraties tegen de Irakoorlog, tegen de kernwapens, de boycotbeweging tegen Zuid-Afrika, en nog het meest bij de protesten tegen de oorlog in Vietnam. Ook toen werd enorme staatsrepressie ingezet, bijvoorbeeld bij het bloedbad in 1970 van de universiteit van Kent, Verenigde Staten, waar de politie vier studenten doodschoot. Wij moeten ons onomwonden uitspreken tegen de Westerse suprematie die afgedwongen wordt met eeuwen aan geweld. We moeten de voortzetting van het kolonialisme in de vorm van ellenlange oorlogen, door het Westen geleide coups en onevenwichtige handel een halt toe roepen.
Het is de taak van onze generatie om volmondig de strijd tegen het Westers imperialisme te steunen. Daarin moeten we ook onze eigen verantwoordelijkheid oppakken en het verzet binnen de imperialistische kern leiden.
